Nasreddin Hoca bir gün oğlu ile yolculuk yapıyordur. Eşeğe oğlunu bindirmiş, kendisi yanlarında yürüyerek yola devam ederken karşılarına çıkan bir grup insan: ”Çocuğa bak, ihtiyar babasını yürütüyor kendisi eşeğe binmiş gidiyor ne ayıp!” der.
Hoca bu sefer çocuğu indirir kendisi biner eşeğe. Giderlerken bir başka gruba rastlarlar onlar da der ki: “Adam utanmıyor musun el kadar çocuğu yürütürken kendin eşek sırtında gitmeye?”
Hoca bu sefer kendisi de eşekten iner, oğlu ve kendi yaya yollarına devam ederlerken bu kez bir başka grup: “Arkadaş eşeğiniz var, ne diye binmezsiniz, sizdeki ne akıldır böyle!” der.
Bu kez her ikisi de eşeğe binerler, ancak yine bir grup insan söyleyecek bir şeyler bulur ve derler ki: “Hiç mi insafınız yok arkadaş, zavallı eşeğe ikiniz birden binmişsiniz?”
Hoca bu kez oğluna döner der ki: “Bak evladım, bir tek eşeği sırtımıza almadığımız kaldı, onu da yapsak yine birileri laf eder emin ol.”
2 YORUM:
Derler ya "Ne İsa'ya ne de Musa'ya yaranabildi" diye. Bu da o hesap. Ne şekilde davranırsak davranalım, hangi yolu seçersek seçelim, ne söylersek söyleyelim; başkalarına ya da en azından herkese yaranmamız mümkün olmuyor bir türlü. Bu yüzden, herkese kulak vererek değil, kendi doğrularımıza, kendi aklımıza göre yaşamamız gerekiyor. İnsanlar, kendilerinden akıl isteyenlere yardımcı olsunlar tabii ki. Ama akıl sormayana da karışmasınlar, mümkünse kendi düşüncelerini kendilerine saklasınlar. Herkes sadece kendi işine bakarsa bu dünya daha yaşanabilir bir yer olur diye düşünüyorum, Recep abim...
YanıtlaSilSevgilerimle...
Merhabalar, Yüreği Güzel Kardeşim. Hoş gelmişin. Safalar Getirmişin. Ziyaretine ve o güzel, samimi ve içten yorumuna çok teşekkür ederim. Önerielrin de çok güzeldi. Kalemine ve yüreğine sağlıklar dilerim.
YanıtlaSilYorum Gönder