Son Mektup

Kırdım kalemi bu son mektupta

Yazacak bir şey kalmadı gibi…

Dostlarımı bırakmamak için yarı yolda

Yine sıkıntıyı ben çekeceğim gibi...

Hepimizde bir yürek, bir de nefis var

Kimimizde doymak bilmeyen bir hırs var

Eğer, o da nasip olursa, kimbilir

Götüreceğimiz cepsiz bir kefenimiz var.

İki bin beş yılının on dört ekimi

Ben peynir ekmekle yemişim aklımı

Sana mı düştü tutmak, düşenin elini

Bir tekme de sen vuraydın be hey deli.

Vurmuşlar açıkgözler, sırtımıza semeri

Dayanabilmek için sıktık mecbur kemeri

Hesaplasan belki  beş kuruş değil ederi

Çok çabuk unutuyorlar, verilen sözleri.

Daha arabanın arkası çıkmadan virajdan

Önü hemen bir başka viraja giriyor.

Ne zorluklarla tırmanırken yokuşlardan

Bir türlü düzlük, görünmeyi bilmiyor.

Sabretmekten başka çare kalmadı

Boş kaplar dolmadı, dolular almadı

Hergün yalvarırım Cenab-ı Hakk'a

Şu perişan halime bir türlü acımadı.

Bir daha yazabilir miyim bilmiyorum

Herkese,  halını hatırını soruyorum.

Bilmeden kim bilir, kimleri küstürüyorum

Bana kızıp, küsenlerden affımı diliyorum.

Recep Altun