Buğulu Düşler Durağı

 sillesini vurup kanatmış hayat

kırgınsın, yılgınsın, yalnızsın

kaçarcası iniyorsun şimdileri

şu hayatın merdivenlerini.

kalbin hüzünle doluyor,

ayaklarından

sıcaklığı çekiliyor kanının,

küf kokulu basamaklar

                         uzun loş,

renkler soluyor derinlerde

içinde kuşkunun çiçekleri

ve ürpertisi korkuların

sağın-solun izbe, karanlık

tünelin ucunda sarı bir ışık...

artık kırkıncı basamaktasın

önünde sisli günleri yaşamın

bir yağmur damlacığısın,

yıkıyorsun yağmurunda saçlarını.

tozlu sokaklar, evler, güz yaprakları

sana yitik yıllarını hatırlatıyor

ve akşamlar çekiyor ellerinden.

ürkek iniyorsun merdivenleri,

buğulu düşler durağı'ndasın

durakta dinlenip yenilenerek

iniyor... iniyor... iniyorsun.

dönüşü yok bir yolculuk bu

"tünelin ucundaki o ışık

gösterecek" diyorsun kurtuluşu...

17 Mart 2005 Sevim Kırgezen