Bir ev vardı uzaklarda
Dumanı hiç eksilmezdi bacasında
Bir görünür, bir kaybolurdu
Kaş ile göz arasında.
Panjurları pembeydi
Hani hep öyle düşlenirdi ya!
Evin önünde bir kız, bir oğlan
Oynarlardı hep sabah akşam.
Arada bir bahçede görünürdü
Çocukların arasında bir kadın
İyi ki gördüm bu şirin evi
Yoksa, ben ne yapardım?
Onlar da beni sever miydi?
Benim onları sevdiğim gibi
Öyle çok mutluyum ki
Huzuru burada bulmuşum gibi...
YazBlogcu
